மனிதர்கள் பலவிதம் என்பதற்கு நிறைய உதாரணங்கள் கூறலாம்..

 

மனிதர்கள் பலவிதம் என்பதற்கு நிறைய உதாரணங்கள் கூறலாம்.. ஒருவர் தவறு செய்தால் அவர் அந்த தவறை நியாயப்படுத்த ஒரு வக்கீலாக ஆகிவிடுகிறார் . இதே தவறை மற்றவர் செய்தால் , அந்த தவறை குறித்து சரி என்று சொல்வதற்கு ஒரு நீதிபதியாக ஆகிவிடுகிறார் . இந்த தத்துவம் புரிகிறதா ? 

இதை  சுட்டிக்காட்டும் இந்த நடைமுறை, மனித மனத்தின் சிக்கலான மற்றும் அடிக்கடி முரண்பட்ட இயல்பை வெளிப்படுத்தும் ஒரு ஆழமான தத்துவ அனுபவமாகும். இதைப் பற்றிய ஒரு தெளிவான கட்டுரை இதோ:

சுயவிமர்சனத்தின் மாயம்: வக்கீலும் நீதிபதியும் நம்முள்

"தவறு" என்பது மனிதனின் தவிர்க்கமுடியாத தோழன். ஆனால் அந்தத் தவறை நாம் எப்படி நிர்வகிக்கிறோம், எவ்வாறு எதிர்கொள்கிறோம் என்பதில்தான் நமது தனித்துவமும், முரண்பாடுகளும் அடங்கியுள்ளன. நீங்கள் சொல்லும் கருத்து, மனிதநேயத்தின் ஒரு அடிப்படைச் சிக்கலை நமக்கு முன் வைக்கிறது: நாம் தனிப்பட்ட முறையில் தவறு செய்பவர்களாகவும், பொதுவான முறையில் நீதி வழங்குபவர்களாகவும் மாறும் திறன் படைத்தவர்கள்.

நியாயப்படுத்தும் வக்கீல் (சுயத் தவறு)

நாமே ஒரு தவறு செய்யும் போது, நமது மனம் உடனடியாக ஒரு "வக்கீலாக" மாறத் தொடங்குகிறது. இந்த உள்ளார்ந்த வக்கீலின் பணி, நமது செயலை நியாயப்படுத்துவதே ஆகும்.

· காரணம் கற்பித்தல்: "இந்த நிலையில் எல்லாருமே இப்படித்தான் செய்வார்கள்", "நான் மட்டும் தனியாக இந்த விதிக்கு உட்பட்டிருக்க முடியாது", "செய்தது தவறுதான், ஆனால் அவர்கள் முதலில் தவறு செய்தார்கள்" – இப்படிப் பல காரணங்களை நமது மனம் உருவாக்குகிறது.

· குறைபாட்டைக் குறைத்துக்காட்டுதல்: நமது தவறின் தாக்கத்தை அல்லது தன்மையை மனதிற்குள்ளேயே சிறிது சிறிதாகக் குறைத்துக் காட்ட முயல்கிறோம்.

· சூழ்நிலையைக் குற்றம் சாட்டுதல்: நமது செயலுக்குக் காரணம், நம்மைச் சுற்றியுள்ள சூழ்நிலை, மற்றவர்களின் செயல் அல்லது நேரம் போன்ற வெளிக் காரணிகள் என்று சுட்டிக்காட்டுகிறோம்.

இங்கு, நமது மனநிலை "பாதுகாப்பு" முறையில் செயல்படுகிறது. இது நமது சுயமரியாதையைக் காப்பதற்காக, நமது தவறுகளை ஏற்றுக்கொள்ளும் வலியைத் தவிர்க்க ஒரு மனஉளைச்சல் தற்காப்பு வழிமுறையாகும்.

தீர்ப்பு வழங்கும் நீதிபதி (பிறர் தவறு)

அதே தவறை மற்றொருவர் செய்யும் போது, நமது மனநிலை உடனடியாக மாறி, ஒரு "நீதிபதியின்" கோலம் பூண்டுவிடுகிறது.

· கடுமையான மதிப்பீடு: "இதை எப்படிச் செய்துவிட்டார்?", "இவருக்கு நெறிமுறைகளே இல்லையா?", "இது முற்றிலும் தவறு" என்று கண்டிப்பான முறையில் மதிப்பிடுகிறோம்.

· அடிப்படைக் குற்ற attribution பிழை: அவரது செயலுக்கான காரணத்தை, அவரது குணாதிசயம் அல்லது எண்ணம் போன்ற அடிப்படைத் தன்மைகளில் தேடுகிறோம். அவர் சூழ்நிலையின் காரணமாக அந்தத் தவறைச் செய்ய நேர்ந்ததா என்று பார்க்க மாட்டோம்.

· உயர் தரநிலை: பிறரின் செயல்களை மதிப்பிடும் போது, நாம் மிகவும் உயர்ந்த, கண்டிப்பான தரநிலைகளைப் பயன்படுத்துகிறோம். இந்தத் தரநிலைகள், நாம் தவறு செய்யும் போது நம்மை நியாயப்படுத்தும் தரநிலைகளிலிருந்து முற்றிலும் மாறுபட்டவை.

இங்கு, நமது மனநிலை "ஆதிக்க" முறையில் செயல்படுகிறது. இது சமூக விதிகளைப் பராமரிப்பதாகவும், நமது சொந்த மதிப்புகள் உயர்ந்தவை என உணரவும் உதவுகிறது.

ஏன் இந்த முரண்பாடு?

இந்த இரட்டை நிலைக்கு பல உளவியல் காரணங்கள் உள்ளன:

1. சுய-கவனிப்பின் தவறு: நமது சொந்த தவறுகளைப் பார்க்க, நமக்கு ஒரு "வெளிப்புறக் கண்" இல்லை. நாம் செயலில் ஈடுபட்டிருக்கும் போது, நமது கவனம் முடிவுகளில் அல்ல, நமது உணர்ச்சிகள் மற்றும் நோக்கங்களில் குவிந்திருக்கும்.

2. சுயமரியாதைப் பாதுகாப்பு: நமது சுய படத்தை (Self-Image) பராமரிப்பது மனிதனின் அடிப்படைத் தேவை. தவறுகளை ஏற்றுக்கொள்வது சுயமரியாதைக்கு அச்சுறுத்தலாக இருக்கலாம்.

3. சமூக ஒப்பந்தம்: மற்றவர்களின் தவறுகளைக் கண்டிப்பதன் மூலம், நாம் சமூக விதிகள் மற்றும் ஒழுக்கம் ஆகியவற்றின் பாதுகாவலர் என்ற நிலையை எடுத்துக்கொள்கிறோம். இது நமக்குள் ஒரு சமூகப் பாதுகாப்பு உணர்வைத் தருகிறது.

முடிவு: தெளிவின் பாதை

இந்த "வக்கீல்-நீதிபதி" தத்துவம் புரிந்துகொள்வது, தனிப்பட்ட வளர்ச்சியின் முதல் படியாகும். இதன் மூலம் நாம் பெறும் தெளிவுகள்:

· அனைத்து மனிதர்களுக்கும் இந்தப் போக்கு உண்டு என்பதை அறிவது. இது ஒரு இயற்கையான மனிதப் பண்பு. இதை அறிந்தால், பிறரைக் கண்டிப்பதில் நாம் கொஞ்சம் கனிவும் புரிதலும் கொள்ள முடியும்.

· சுய விழிப்புணர்வை வளர்த்துக் கொள்ளுதல். நாம் ஒரு தவறு செய்தால், நம்மை நியாயப்படுத்தும் அந்த உள்ளார்ந்த "வக்கீலின்" குரலை அடையாளம் காண முடியும். "நான் இப்போது என்னை நியாயப்படுத்த முயலுகிறேனா?" என்று நம்மையே நாம் கேட்டுக்கொள்ளலாம்.

· ஒருமைப்பாட்டை உருவாக்குதல். நாம் செய்யும் தவறுக்கும், பிறர் செய்யும் தவறுக்கும் இடையே ஒரே மாதிரியான தரநிலையைப் பயன்படுத்த முயற்சிப்பது, நமது தனிப்பட்ட மற்றும் சமூக உறவுகளில் நியாயத்தையும் நல்லிணக்கத்தையும் உருவாக்கும்.

எனவே, அடுத்த முறை நம்முள் வக்கீல் குரல் கேட்கும்போது, அல்லது நீதிபதி கோலம் தோன்றும்போது, நாம் இந்த மனித இயல்பை அடையாளம் கண்டு, அதற்கு மேலாக உயர்ந்து, நமது தவறுகளை ஒப்புக்கொண்டு திருத்தும் வலிமையும், பிறர் தவறுகளைப் புரிந்து கொள்ளும் பெருந்தன்மையும் கொள்ள முயற்சிப்போம். அப்போதுதான் நாம் உண்மையான பக்குவத்தை அடைய முடியும்.