காணாமல் போன பணப்பை

 

நிச்சயமாக! இன்னொரு அழகான கதையைச் சொல்கிறேன்.

தலைப்பு: காணாமல் போன பணப்பை

ஒரு சின்ன ஊரில், காமராஜு என்றொரு ரிக்ஷா ஓட்டும் தொழிலாளி இருந்தான். அவன் வறுமையில் வாடினான், ஆனால் மிகவும் உழைப்பாளி. ஒரு நாள் மாலை, அவன் ரிக்ஷாவை ஒரு பெரிய மரத்தடியில் நிறுத்தி ஓய்வு எடுக்கும் போது, இருக்கையின் கீழே ஒரு புதிய, தடித்த பணப்பை கிடப்பதைக் கண்டான்.

அவன் பையைத் திறந்து பார்த்தான். அதற்குள் லட்சக்கணக்கான ரூபாய் நோட்டுகள் இருந்தன! காமராஜுவின் இதயம் வேகமாக அடித்துக் கொண்டது. இந்தப் பணத்தைக் கொண்டு அவன் தன் குடும்பத்தின் பல சிக்கல்களைத் தீர்க்க முடியும். கடன்களை அடைக்க முடியும். குழந்தைகளுக்கு நல்ல பள்ளியில் சேர்க்க முடியும்.

ஆனால் உடனே, அவன் மனசாட்சி கேள்வி கேட்டது: "இந்தப் பையின் உரிமையாளர் யாரோ, அவர் எவ்வளவு கவலையாக இருப்பார்? இது அவருக்கு மிக முக்கியமான பணமாக இருக்கலாம்."

அவன் பையைப் பார்த்தான். அதில் ஒரு சின்ன டிக்கெட் இணைக்கப்பட்டிருந்தது. அதில் ஒரு தொலைபேசி எண் மட்டும் எழுதப்பட்டிருந்தது. காமராஜுவிடம் செல்போன் இல்லை. அவன் அருகிலுள்ள ஒரு பொது தொலைபேசி கடைக்குச் சென்று, அந்த எண்ணை டயல் செய்தான்.

தொலைபேசியை எடுத்தவர், ஒரு வயதான குரல். "என் பையைக் கண்டுபிடித்தீர்களா? அதில் என்ன இருக்கிறது?" என்று கேட்டார், குரலில் நடுக்கம்.

காமராஜு பையில் இருந்தவைகளைச் சொன்னான்: "ஒரு பெரிய தொகை பணம், சில காகிதங்கள், மற்றும்..."

"பணத்தை எடுத்துக் கொள்ளுங்கள்!" என்று முதியவர் கத்தினார். "எனக்கு அந்தக் காகிதங்கள் மட்டுமே தேவை. அவை என் வீட்டு வைத்தியத்தின் மருந்து பிரச்கிரிப்ஷன் காகிதங்கள். எனக்கு இதய நோய் உள்ளது. அந்தக் காகிதங்கள் இல்லாவிட்டால், என்னால் மருத்துவரை சந்திக்க முடியாது!"

காமராஜுவுக்கு everything புரிந்துவிட்டது. அந்தப் பணம் அந்த மனிதருக்கு முக்கியமானது. ஆனால் அந்தக் காகிதங்கள் அவரது வாழ்க்கைக்கே முக்கியமானவை.

"சார், கவலைப்படாதீங்க. நான் உங்கள் பையை திருப்பித் தரேன். எங்கே சந்திக்கலாம்?" என்று கேட்டான் காமராஜு.

முதியவர் ஒரு முகவரியைச் சொன்னார். அது நகரின் பக்கத்து ஊர். அங்கே செல்ல 50 கிலோமீட்டர் பயணப்பட வேண்டும். காமராஜு தன் ரிக்ஷாவில் அந்த முகவரிக்குச் சென்றான். வழியெல்லாம், பையில் இருந்த பணத்தை எடுத்துக் கொண்டு ஓடிவிடலாம் என்ற எண்ணம் வந்தது. ஆனால், அந்த முதியவரின் குரலில் இருந்த திகில் மற்றும் நம்பிக்கை, அவனைத் தடுத்தது.

அவன் அந்த முகவரியை அடைந்தபோது, ஒரு வயதான நபர், கவலையோடு வாசலில் நின்று கொண்டிருந்தார். காமராஜு பையைக் கொடுத்தான். முதியவர் காகிதங்களைப் பார்த்துவிட்டு, கண்ணீர் விட்டுக் கதறினார். "நீங்கள் தான் என் உயிரைக் காப்பாற்றினீர்கள். இந்தப் பணம் முழுவதும் உங்களுக்கு. தாராளமாக எடுத்துக் கொள்ளுங்கள்."

ஆனால் காமராஜு மறுத்துவிட்டான். "இல்லை சார். இது உங்களுடையது. நான் என் சம்பாதிப்பைத் தான் வைத்துக் கொள்ள வேண்டும். இப்போது நீங்கள் பத்திரமாக இருப்பதே எனக்கு மிகப்பெரிய சந்தோஷம்."

முதியவர் காமராஜுவின் நேர்மையைக் கண்டு மிகவும் வியப்படைந்தார். அவர் ஒரு ஓய்வு பெற்ற பெரிய தொழிற்சாலையின் உரிமையாளர். சில நாட்களுக்குப் பிறகு, அவர் காமராஜுவின் வீட்டிற்கு வந்தார். அவருக்கு தனது தொழிற்சாலையில் பாதுகாப்பு காவலராக ஒரு நல்ல வேலை வாய்ப்பைக் கொடுத்தார். நிலையான சம்பளம், நல்ல வசதிகள்.

காமராஜுவின் வாழ்க்கை முழுவதுமாக மாறியது. அவன் தன் குடும்பத்தை நல்ல முறையில் கவனித்துக் கொள்ள முடிந்தது.

கதையின் moral:

நேர்மை எப்போதும் கண்களுக்குத் தெரியும் வெகுமதியை உடனடியாகத் தராது போலத் தோன்றலாம். ஆனால், அது மனித உறவுகளில் நம்பிக்கையை விதைக்கிறது. ஒரு நேர்மையான செயல், ஒருவரின் வாழ்க்கையையே மாற்றும் வலுவான அடித்தளத்தை உருவாக்கும். சில நேரங்களில், பெரிய வெகுமதிகள், நாம் எதிர்பாராத விதத்திலும், நாம் தேடாத வழியிலும் வந்து சேரும். நாம் செய்யும் நல்லது, எங்கிருந்தோ நம்மிடமே திரும்ப வந்து சேரும்.