சிறுவர் சிறுகதை: மாலா மற்றும் வெண்மையான சிறகுகள்
மாலா ஒரு சிறுமி. அவள் வீடு ஒரு அழகான கிராமத்தில், ஒரு பெரிய ஆலமரத்தடியில் இருந்தது. மாலாவுக்கு பறவைகளை பார்ப்பதில் மிகவும் பிரியம். குருவிகள், கிளிகள், புறாக்கள்... அனைத்தையும் அவள் நேசிப்பாள். ஆனால், அவள் மிகவும் ஆசைப்படுவது ஒன்று தான்: ஒரு வெள்ளைப் புறாவை பார்ப்பது. அவள் பாட்டி, வெள்ளைப் புறாக்கள் அமைதி மற்றும் அதிர்ஷ்டத்தின் அடையாளம் என்று சொல்லியிருந்தார்.
ஒரு நாள், கடும் புயல் காற்று வீசியது. மரங்கள் ஊசலாடின, கிளைகள் முறிந்தன. புயல் அடங்கிய பிறகு, மாலா தன் வீட்டு முற்றத்தில் சுற்றிப் பார்த்த போது, ஒரு ஆலமரக் கிளையின் அடியில், ஒரு சிறிய, வெள்ளை நிறத்த புறா (thing) இருப்பதைக் கண்டாள்.
அருகில் சென்று பார்த்தாள். அது ஒரு சிறிய வெள்ளைப் புறா! அது பயந்து நடுங்கிக் கொண்டிருந்தது. அதன் ஒரு சிறகு காயமடைந்து, இரத்தம் கசிந்து கொண்டிருந்தது. அது மீண்டும் பறக்க முடியாது.
"அம்மா! வா வெகு வேகம்!" என்று அழைத்தாள் மாலா.
மாலாவும் அம்மாவும் புறாவை மெதுவாக எடுத்து வீட்டுக்குள் கொண்டு சென்றனர். ஒரு பெட்டியில் மெத்தையிட்டு, அதற்கு ஒரு பாதுகாப்பான இடம் அமைத்தனர். அம்மா காயத்தை சுத்தம் செய்து, மருந்து தடவி, சிறிய துணியால் கட்டினார்.
"இது சிறு புள்ளு. இதற்கு நாம் கவனித்தால், சீக்கிரமாக குணமாகும்," என்றார் அம்மா.
மாலா அந்த புறாவிற்கு "வெண்மை" என்று பெயர் வைத்தாள். அவள் தன் சிறு தோழனை கவனிப்பதில் எல்லா நேரத்தையும் செலவிட்டாள். அதற்கு தண்ணீர் குடிக்க கொடுப்பாள், சிறு தானியங்களை உடைத்து ஊட்டுவாள், அதனுடன் மெல்லிய குரலில் பேசுவாள்.
சில நாட்களாக, வெண்மையின் காயம் ஆறத் தொடங்கியது. ஆனால், அது இன்னும் பறப்பதை விட அது பெட்டியிலேயே உட்கார்ந்து கொண்டிருக்கும்.
மாலாவின் சகோதரன், "மாலா, அது இனி பறக்காது. நாம் அதை வளர்ப்பு பறவையாக வைத்துக் கொள்ளலாம்," என்றான்.
ஆனால் மாலா இணங்கவில்லை. "இல்லை. ஒரு பறவையின் வாழ்க்கை ஆகாயத்தில் தான். அது மீண்டும் பறக்க வேண்டும். நான் உதவுவேன்," என்று உறுதியாக சொன்னாள்.
அவள் ஒரு யோசனை செயல்படுத்தினாள். ஒவ்வொரு நாளும், அவள் வெண்மையை வெளியே எடுத்து செல்வாள். முதலில், அதை தன் கையில் வைத்து, உயரத்திற்கு எடுத்துப் போவாள். "பார் வெண்மை, உன் சிறகுகள் இன்னும் வலுவாக உள்ளன," என்று ஊக்குவிப்பாள்.
பிறகு, அவள் ஒரு சிறிய ஏணி எடுத்து, அதன் மீது ஏறி நின்று, வெண்மையை மெதுவாக விட்டு விடுவாள். வெண்மை சிறகுகளை அடித்து, சிறிது தூரம் சென்று, மீண்டும் கீழே வந்து உட்காரும். மாலா ஏமாறவில்லை. "மிக நன்று! இன்னும் சிறிது முயற்சி," என்று சொல்லி அதைத் தூக்குவாள்.
அவளுடைய நண்பர்கள் சில நேரம் வந்து, "மாலா, என்ன வீண் வேலை? அந்தப் புறா இனி பறக்காது," என்று சொல்லிச் செல்வார்கள். ஆனால் மாலாவின் உறுதியான மனம் குன்றவில்லை. அவள் தினமும் பயிற்சி செய்தாள்.
ஒரு மாலை வேளை, மாலா வெண்மையை தன் இரண்டு கைகளிலும் வைத்து, மெதுவாக உயர்த்தினாள். "இன்று நீ பறக்கப் போகிறாய், வெண்மை. நான் உன்னை நம்புகிறேன்," என்று சொன்னாள்.
அவள் கைகளை விரித்தாள்.
வெண்மை ஒரு கணம் தயங்கியது. பிறகு, அது தன் சிறகுகளை விரித்து, வலுவாக அடித்தது! இந்த தடவை, அது கீழே வரவில்லை. அது மேலே, மேலே பறந்தது! அது ஆலமரத்தின் உச்சிக் கிளைகளை சுற்றி வட்டமிட்டது!
மாலாவின் கண்களில் மகிழ்ச்சிக் கண்ணீர் ததும்பியது. அது ஒரு அற்புதமான காட்சி!
வெண்மை சில சுற்றுகள் போட்ட பிறகு, மீண்டும் மாலாவின் அருகே வந்து, அவளுடைய தோளில் இறங்கியது. அது பறந்து செல்லாமல், அவளுடைய தோளில் உட்கார்ந்து கொண்டிருந்தது, அவளுக்கு நன்றி தெரிவிப்பது போல.
அன்று முதல், வெண்மை சுதந்திரமாக வானில் பறந்தது. ஆனால், அது எப்போதும் மாலாவின் வீட்டிற்கு திரும்பி வரும். சில நேரம் ஜன்னலில், சில நேரம் முற்றத்தில்.
மாலா ஒரு வெள்ளைப் புறாவைப் பார்ப்பது மட்டுமல்ல, அதை பறக்க வைப்பதில் வெற்றியும் கண்டாள். ஆனால், அவளின் உண்மையான வெற்றி, அவளுடைய பொறுமை, பரிவு, மற்றும் ஒரு சிறு உயிரின் toward அளவில்லா நம்பிக்கை.
அந்த வெண்மைப் புறா, மாலாவின் உறுதியான மனத்தின் வெள்ளை அடையாளமாக, வானில் என்றும் பறந்து கொண்டேயிருந்தது.
கதையின் மோரல்: எந்த சிரமமும், நம்முடைய பரிவும் பொறுமையும் இருந்தால், அதை சமாளிக்க முடியும். உண்மையான வெற்றி, நாம் மற்றவர்களுக்கு (அல்லது உயிரினங்களுக்கு) அளிக்கும் அன்பு மற்றும் நம்பிக்கையில் தான் இருக்கிறது.
Comments
Post a Comment