மரணத்தை வென்ற தியாகம்

 

**"மரணத்தை வென்ற தியாகம்"**  

ராதா ஒரு எளிய கிராமத்தில் வாழ்ந்த பெண். அவளது கணவன் மணி ஒரு சிறிய வயல் வெளியில் வேலை செய்து, இருவரும் அமைதியாக வாழ்ந்து வந்தனர். ஆனால் ஒரு நாள், மணிக்கு காய்ச்சல் வந்தது. சாதாரண காய்ச்சல் என்று நினைத்து மருந்து கொடுத்தார்கள். ஆனால் நாட்கள் செல்லச் செல்ல, மணியின் உடல் நிலை மோசமாகியது.  

ராதா அவனை மாவட்ட ஆஸ்பத்திரிக்கு அழைத்துச் சென்றாள். டாக்டர்கள் பரிசோதித்த பிறகு, "இவருக்கு கிட்னி பிரச்சினை. உடனடியாக டயாலிசிஸ் செய்ய வேண்டும், இல்லையெனில் உயிருக்கு ஆபத்து" என்றனர். ஆனால் டயாலிசிஸுக்கு ஏராளமான பணம் தேவைப்பட்டது. ராதாவிடம் அந்தத் தொகை இல்லை.  

அவள் அழுதாள், கடவுளை வேண்டினாள். பிறகு ஒரு துணிச்சலான முடிவு எடுத்தாள். அவளுக்கு இரண்டு சிறுநீரகங்கள் சரியாக வேலை செய்தன. டாக்டர்களை அணுகி, "என் ஒரு கிட்னியை என் கணவனுக்கு கொடுக்கலாமா?" என்று கேட்டாள். டாக்டர்கள் முதலில் மறுத்தனர். ஆனால் அவள் விடவில்லை.  

"அவர் இல்லாமல் நான் வாழ முடியாது. என் உயிரைவிட அவர் முக்கியம்" என்று கண்ணீர் விட்டாள். இறுதியாக, டாக்டர்கள் சம்மதித்தனர். சிகிச்சை வெற்றியாக நடந்தது. மணியின் உடல் பலம் பெற்றது. ஆனால் ராதா மட்டும் இப்போது ஒரு கிட்னியுடன் வாழ வேண்டியிருந்தது. அவள் உடல் வலுவிழந்தது, ஆனால் மனதில் மகிழ்ச்சி.  

"நான் என் கணவனை காப்பாற்றினேன், இதுவே என் வாழ்க்கையின் மகத்தான பலி" என்று சொல்லி, அவள் புன்னகைத்தாள்.  

**கதையின் மோரல்:**  

தியாகம் என்பது அன்பின் உச்சம். இறுதிவரை உறவுகளை காப்பாற்றும் தூய்மையான மனதே உண்மையான வெற்றி.

**"தாயின் தியாகம்"**  

செல்லம்மா ஒரு ஏழைக் குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவள். அவளது கணவன் காலமான பிறகு, அவள் தன் ஒரே மகன் முரளியைப் பெரியவனாக்கும் பொறுப்பை ஏற்றாள். கடினமாக வயலில் வேலை செய்து, அவனுக்கு படிப்பு கற்றுக் கொடுத்தாள்.  

முரளி படிப்பில் மிகவும் புத்திசாலி. அவனுக்கு மெடிக்கல் கல்லூரியில் சேர்க்கை கிடைத்தது. ஆனால் கல்லூரி கட்டணம் அதிகம். செல்லம்மாவிடம் பணம் இல்லை. அவள் தன் சிறிய நிலத்தை விற்க முடிவு செய்தாள்.  

"அம்மா, நீங்கள் எப்படி வாழ்வீர்கள்?" என்று முரளி கவலைப்பட்டான்.  

"நீ டாக்டராகி, ஏழைகளுக்கு சேவை செய். அதுவே என் வாழ்க்கை" என்று செல்லம்மா கண்ணீரோடு சொன்னாள்.  

முரளி கல்லூரியில் சேர்ந்தான். செல்லம்மா தினமும் காய்கறி விற்று, அவனுக்கு பணம் அனுப்பினாள். அவள் உணவுக்காக பட்டினி கிடந்தாள், ஆனால் மகனின் எதிர்காலத்திற்காக தன் உடம்பை துன்புறுத்தினாள்.  

பல ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு, முரளி ஒரு வெற்றிகரமான டாக்டராகினான். அவன் தன் அம்மாவை நகருக்கு அழைத்துச் சென்றான். ஆனால் செல்லம்மா நோய்வாய்ப்பட்டு கிடந்தாள். அவளுக்கு சிகிச்சை அளிக்க முடியும், ஆனால் அவள் மறுத்துவிட்டாள்.  

"என் வாழ்க்கையின் கடைசி நாளில், உன்னை டாக்டராக பார்த்தேன். இனி எனக்கு ஒரு கவலையும் இல்லை" என்று மகிழ்ச்சியாக சொல்லி, அவள் கண்களை மூடினாள்.  

**கதையின் மோரல்:**  

ஒரு தாயின் தியாகத்திற்கு எல்லைகள் இல்லை. அவளது அன்பு மற்றும் தியாகம் தான் ஒரு குழந்தையின் வெற்றிக்கு அடித்தளம்.

**"ஒளியின் பொருட்டு ஒருவரின் இருள்"**  

காந்திமதி ஒரு சின்ன ஊரில் வாழ்ந்த ஒரு ஆசிரியை. அவளுக்கு இரு குழந்தைகள் - மாலதி (10 வயது) மற்றும் அருண் (8 வயது). அவளது கணவர் ஒரு சிறு வியாபாரி. அந்தக் குடும்பம் மிகவும் எளிமையாக வாழ்ந்து வந்தது.  

ஒரு நாள், காந்திமதிக்கு கண் பார்வை மங்க ஆரம்பித்தது. டாக்டர்கள் சோதனை செய்த பிறகு, "உங்களுக்கு ரெட்டினா பிரச்சினை. விரைவில் சிகிச்சை செய்தால் மட்டுமே பார்வை காப்பாற்ற முடியும்" என்றனர். ஆனால் அந்த சிகிச்சைக்கு ₹2 லட்சம் தேவைப்பட்டது.  

அவளது கணவர் கடன் வாங்க முயன்றார், ஆனால் யாரும் கடன் தரவில்லை. காந்திமதி மனம் உடைந்தாள். அப்போது அவளுக்கு ஒரு யோசனை வந்தது. அவளிடம் இருந்த தனது தாயாரின் நகைகளை விற்கலாம் என்று முடிவு செய்தாள்.  

"இந்த நகைகள் என் அம்மாவின் ஒரே நினைவு. ஆனால் என் குழந்தைகளுக்கு என் பார்வை தேவை" என்று மனதை திடப்படுத்தி, நகைகளை விற்றாள். சிகிச்சை வெற்றிகரமாக நடந்தது. காந்திமதியின் பார்வை திரும்பியது.  

ஆனால் அவளது அம்மாவின் நகைகளை இழந்த வருத்தம் அவளுக்கு இருந்தது. ஒரு நாள் அவளது மகள் மாலதி கேட்டாள், "அம்மா, பாட்டியின் நகைகள் எங்கே?"  

காந்திமதி கண்ணீர் விட்டாள். "அவை போய்விட்டன, ஆனால் நான் உங்களை இப்போது தெளிவாக பார்க்க முடிகிறது. அதுவே போதும்" என்றாள்.  

**கதையின் மோரல்:**  

சில மதிப்புமிக்கவற்றை இழப்பது வலி தரும். ஆனால் அன்புக்காக செய்யும் தியாகம் வாழ்க்கையை ஒளிமயமாக்கும்.

**"மௌனமான தியாகம்"**  

சரோஜா ஒரு ஊமைப் பெண். அவளுக்கு பேசும் திறன் இல்லாததால், கிராமத்தில் பலர் அவளை கேலி செய்தார்கள். ஆனால் அவளது கைகளால் செய்யும் வேலைகள் அருமையாக இருந்தன - குறிப்பாக அவள் நெய்யும் பட்டு சேலைகள்.  

அவளது தம்பி சந்திரன் ஒரு புத்திசாலி. அவனுக்கு இயற்பியலில் பெரும் ஆர்வம் இருந்தது. ஒரு நாள், அவனுக்கு பட்டதாரிப் படிப்புக்கு நகரத்தில் சேர வாய்ப்பு கிடைத்தது. ஆனால் குடும்பத்தில் பணம் இல்லை.  

"அக்கா, நான் இந்த வாய்ப்பை விட்டுவிடுகிறேன்" என்று சந்திரன் சோகமாக சொன்னான்.  

அன்று இரவு, சரோஜா தன் பட்டு நெசவு இயந்திரத்தை விற்பனைக்கு வைத்தாள். அது அவளது ஒரே வருமான வழி. ஆனால் தம்பியின் கல்வி முக்கியம் என்று முடிவு செய்தாள்.  

மறுநாள், அவள் கையில் பணத்துடன் வீடு திரும்பினாள். சந்திரனுக்கு படிப்பதற்கான வசதிகள் செய்து கொடுத்தாள். அவன் நகரம் சென்றான்.  

பல ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு, சந்திரன் ஒரு விஞ்ஞானியாக உயர்ந்தான். அவன் தன் அக்காவை நகருக்கு அழைத்துச் செல்ல வந்தான். ஆனால் சரோஜா இப்போது மிகவும் வயதானவளாகி, கண்பார்வையையும் இழந்துவிட்டாள்.  

"அக்கா, நீ என் நெசவு இயந்திரத்தை விற்றதை இப்போதுதான் தெரிந்து கொண்டேன்" என்று சந்திரன் அழுதான்.  

சரோஜா அவனது கன்னத்தைத் தொட்டாள். அவளது மௌனப் புன்னகையில், "நீ வெற்றி பெற்றது போதும்" என்ற செய்தி இருந்தது.  

**கதையின் மோரல்:**  

உண்மையான அன்பு சொற்களால் அளவிடப்படுவதில்லை. மௌனமான தியாகங்களே மிகப் பெரிய பாதிப்பை ஏற்படுத்துகின்றன.