நிழல்கள் நீளும் மாலை நேரம்

 

நிழல்கள் நீளும் மாலை நேரம். வயதான ஒரு மரத்தின் கீழ், அந்தக் கிராமத்து முதியவர் சுந்தரம் அமர்ந்திருந்தார். அவரைச் சுற்றி கிராமத்து குழந்தைகள் கூடியிருந்தனர்.

"அப்பா, வாழ்க்கை என்பது எப்படி இருக்கும்?" என்று ஒரு சிறுமி கேட்டாள்.

சுந்தரம் புன்முறுவலித்தார். அவரது முகத்தில் இருந்த ஆழமான சுருக்கங்கள் ஒவ்வொன்றும் ஒரு கதையைச் சொல்லிக் கொண்டிருந்தன.

"குழந்தைகளே, வாழ்க்கை என்பது ஒரு நீண்ட பயணம். அதில் மலைகளும் உண்டு, பள்ளத்தாக்குகளும் உண்டு. இன்று நான் உங்களுக்கு ஒரு சிறிய கதை சொல்கிறேன்," என்று தொடங்கினார் அவர்.

"ஒரு ஊரில் ஒரு ஏழைக் குடும்பம். அந்தக் குடும்பத்தில் பிறந்த சிறுவனுக்கு பன்னிரெண்டு வயதாகும் போது, அவனுடைய தந்தை ஒரு விபத்தில் இறந்து விடுகிறார். தாய் இரண்டு கைகளாலும் வேலை செய்து மகனை வளர்க்கிறாள். சிறுவன் பள்ளியில் மிகவும் புத்திசாலி. ஆனால் பணக் குறைவால் படிப்பை நிறுத்த வேண்டிய கட்டம் வருகிறது."

குழந்தைகள் அனைவரும் கவனத்துடன் கேட்டுக் கொண்டிருந்தனர்.

"அந்தச் சிறுவன் என்ன செய்தான் தெரியுமா? காலையில் நான்கு மணிக்கே எழுந்து, பால் பாட்டில்களை வீடு வீடாக சென்று விநியோகித்தான். பிறகு பள்ளி. மாலையில் ஒரு தையல் கடியில் துணிகளைக் கத்தரித்துத் தரும் வேலை. இரவில் வீட்டு வாசலில் விளக்கைப் போட்டுக் கொண்டு படிப்பு. இப்படி அவன் தன் படிப்பைத் தொடர்ந்தான்."

"அவன் வெற்றி பெற்றானா?" என்று ஒரு சிறுவன் ஆவலாகக் கேட்டான்.

சுந்தரம் தொடர்ந்தார்: "அவன் மிகச் சிறந்த மாணவனாகப் படித்து முடித்தான். ஆனால் அதே வருடம், அவனுடைய அன்னை நோய்வாய்ப்பட்டு கண்ணை மூடி விடுகிறாள். இப்போது அவனுக்கு வீடு கூட இல்லை. படிப்பை முடித்த அவனுக்கு ஒரு நல்ல வேலை கிடைக்கிறது. ஆனால் முதல் சம்பளம் வாங்கிய மறுநாளே, அவனுடைய நண்பன் ஒருவன் தன் தந்தைக்கு அறுவை சிகிச்சைக்கு பணம் இல்லை என்று கேட்கிறான். அந்த சம்பளத்தை முழுவதும் அவனுக்குக் கொடுத்து விடுகிறான்."

"பிறகு? பிறகு என்ன ஆனான்?" குழந்தைகள் அனைவரும் ஒரே குரலாகக் கேட்டனர்.

"வாழ்க்கை தொடர்ந்தது குழந்தைகளே. அவன் திருமணம் செய்து கொண்டான். ஒரு அழகான குழந்தை பிறந்தது. ஆனால் அந்த குழந்தைக்கு ஏற்பட்ட கடுமையான நோய் காரணமாக, அவன் தன் வீடு, நிலம் அனைத்தையும் விற்று குழந்தைக்கு சிகிச்சை செய்தான். குழந்தை பிழைத்தது. ஆனால் அவனும் அவன் மனைவியும் தெருவில் நிற்க நிழலில்லாமல் ஆகிவிட்டார்கள்."

சுந்தரம் ஒரு நிமிடம் நிறுத்தி, தொலைவைப் பார்த்தார்.

"இப்போது நீங்கள் நினைக்கலாம் - இவ்வளவு துன்பங்களை சந்தித்த இந்த மனிதன் என்ன ஆனான்? தற்கொலை செய்து கொண்டானா? இல்லை குழந்தைகளே. அவன் மீண்டும் எழுந்தான். தன் சிறிய வாழ்க்கையில் கற்றுக்கொண்ட தையல் திறமையை பயன்படுத்தி, ஒரு சிறிய தையல் கடி திறந்தான். கடினமாக உழைத்தான். மீண்டும் வாழ்வை கட்டியெழுப்பினான். இன்று அவனுக்கு வயதாகிவிட்டது. அவன் வாழ்க்கையைப் பார்த்து யாரும் வருந்த வேண்டாம். ஏனென்றால், ஒவ்வொரு துன்பமும் அவனை வலிமையாக்கியது. ஒவ்வொரு இழப்பும் அவனுக்கு புதிய பாடங்களைக் கற்றுக் கொடுத்தது."

சுந்தரம் நிறுத்தினார். குழந்தைகளில் ஒருவன் கேட்டான், "அந்த மனிதன் இப்போது எங்கே? அவன் சந்தோசமாக இருக்கிறானா?"

சுந்தரம் புன்முறுவலித்தார். அவரது கண்கள் ஒரு inner peace யை வெளிப்படுத்தின.

"அவன் இப்போது மிகவும் சந்தோசமாக இருக்கிறான் குழந்தைகளே. ஏனென்றால், அவன் அழகான வாழ்க்கை என்பது புயல்கள் இல்லாத வாழ்க்கை அல்ல, மாறாக மழையில் நடனமாடக் கற்றுக்கொண்ட வாழ்க்கை என்பதைப் புரிந்துகொள்கிறது. துன்பங்கள் அவனை மனிதனாக வடிவமைத்தன. இழப்புகள் அவனிடம் அனுதாபத்தையும், இரக்கத்தையும் விதைத்தன. போராட்டங்கள் அவனுக்கு வலிமையைக் கொடுத்தன."

அவர் எழுந்து நின்றார். "வாழ்க்கையின் மிகப்பெரிய paradox என்னவென்றால், சில நேரங்களில் மிகவும் உடைந்த மனிதர்கள் மிகவும் அழகானவர்களாக இருப்பார்கள். ஏனென்றால் அவர்கள் கஷ்டங்களால் மெருகூட்டப்பட்டிருக்கிறார்கள், மேலும் அவர்களின் விரிசல்கள் வெளிச்சம் அவர்களுக்குள் நுழையும் இடமாகும்."

குழந்தைகள் சிந்தனையில் மூழ்கின. அந்த முதியவர் நடக்க ஆரம்பித்தார். அவர் நடந்ததை, அவரது ஒரு காலில் இருந்த slight limp தெரிந்தது - ஒரு பழைய injury யின் சாட்சி.

அவரே அந்தக் கதையின் நாயகன் என்பதை குழந்தைகள் அப்போது புரிந்து கொள்ளவில்லை. ஆனால் அந்தக் கதை, வாழ்க்கையின் கசப்பான சத்தியத்தையும், அதை மீறும் மனித ஆற்றலின் அழகையும், அவர்களின் இதயங்களில் விதைத்து விட்டுச் சென்றது.