துன்பம் நிறைந்த வாழ்க்கை.

 துன்பம் நிறைந்த வாழ்க்கை.

கிராமத்தின் ஓரத்தில் ஒரு பழைய வீடு. அதன் முன்புறத்தில் ஒரு பெரிய ஆலமரம். அந்த மரத்தின் கீழ், கிராமத்து மக்கள் அடிக்கடி கூடுவார்கள். ஒரு நாள், அங்கு ஒரு புதிய (முகம்) தென்பட்டது. பெயர் கருணாகரன். வயது முதிர்ந்தவர். ஆனால் அவரது கண்களில் ஒரு விசித்திரமான அமைதி மின்னியது.

கிராமத்து இளைஞர்களில் ஒருவனான முரளி, ஒரு நாள் கருணாகரனிடம் கேட்டான்: "மாமா, உங்கள் வாழ்க்கை எப்படி இருந்தது? உங்கள் முகத்தில் ஏதோ ஒரு deep peace தெரிகிறது."

கருணாகரன் புன்முறுவலித்தார். அவரது புன்னகையில் ஒரு இலேசான வருத்தம் கலந்திருந்தது.

"வாழ்க்கை என்பது ஒரு நதி போன்றது முரளி," என்று தொடங்கினார் அவர். "அது சில இடங்களில் அமைதியாக ஓடும். சில இடங்களில் ஆபத்தான சுழல்களும், வீழ்நிலைகளும் இருக்கும். ஆனால் அதன் இறுதிப் பயணம் எப்போதும் கடலோடு கலப்பதுதான்."

"எனக்கு இருபது வயதாக இருந்த போது, நான் ஒரு small business தொடங்கினேன். கடும் முயற்சியால் அதை வளர்த்தேன். முப்பது வயதில் நான் ஒரு successful businessman. ஒரு அழகான குடும்பம். இரண்டு குழந்தைகள். எல்லாம் perfect-ஆக இருந்தது."

"ஆனால் வாழ்க்கை என்பவள்... அவள் ஒரு சோதனை செய்பவள். நாற்பது வயதில், ஒரு பெரிய economic recession. என் business முற்றிலும் fail ஆகிவிட்டது. banks கடன்களை திரும்பக் கேட்டன. நான் கட்டியெழுப்பிய的一切 (எல்லாம்) six monthsக்குள் dust ஆகிப் போயிற்று."

முரளியின் கண்கள் விரிந்தன. "அப்போ... நீங்கள் என்ன செய்தீர்கள்?"

"நான் மிகவும் depression-ல் சென்றேன். என்னால் எதுவுமே செய்ய முடியவில்லை. ஒரு நாள், என் மூத்த மகள், அவளுக்கு பத்து வயது, அவள் என்னிடம் ஒரு sketch கொண்டு வந்தாள். அதில் ஒரு மரம் வரையப்பட்டிருந்தது. அந்த மரம் broken. ஆனால் அதில் இருந்து புதிய கிளைகள் முளைத்திருந்தன. அடியில் எழுதியிருந்தாள்: 'Appa, spring always comes after winter.'"

"அந்த ஒரு வார்த்தை... என்னை மீண்டும் எழுப்பியது. நான் என் கடன்களை clear செய்ய, ஒரு small job-ல் join ஆனேன். முன்பு நான் manage செய்த hundred employees, இப்போது நான் ஒரு junior clerk. ஆனால் நான் ஏற்றுக் கொண்டேன். என் familyஉடன் ஒரு small house-ல் குடியேறினோம்."

"அந்த job-ல், நான் மிகவும் hard work செய்தேன். ஆனால் ஒரு problem. என் முன்பின் competitor, அவர் தான் இப்போது என் senior manager. அவர் என்னைத் torture செய்ய ஆரம்பித்தார். என்னை humiliate செய்வார். public-ல் கத்துவார். ஆனால் நான் silence-ஆக accept செய்தேன். ஏனென்றால், எனக்கு என் family wanted food."

"ஒரு day, company-ன் owner நேரடியாக inspection-க்கு வந்தார். என் senior manager, அவர் ஒரு mistake செய்திருந்தார், அதை என்மேல் blame போட்டார். owner என்னைக் கோபத்தோடு கேட்டார். நான் சும்மா இருந்தேன். ஆனால் பிறகு, owner-ன் முன்பாக, என்னுடைய calculations and records-ஐக் காட்டினேன். அதில், senior manager-ன் mistake தெளிவாகத் தெரிந்தது. நான் blame மட்டுமே accept செய்யவில்லை, solution-ஐயும் ready-ஆக வைத்திருந்தேன்."

"owner ஆச்சரியத்தில் பிரமித்துப் போனார். அவர் என்னை மட்டும் தனியாக அழைத்து, என் past பற்றிக் கேட்டார். நான் truth-ஐச் சொன்னேன். அவர் சிறிது நேரம் யோசித்தார். பிறகு சொன்னார்: 'ஒரு மனிதன் வீழ்ச்சியால் வரையறுக்கப்படுவதில்லை, மாறாக அவன் எழுந்திருக்கும் தைரியத்தால் வரையறுக்கப்படுகிறான். நீ எழுந்திருப்பது மட்டுமல்ல, மனத்தாழ்மையுடன் மீண்டும் நடக்கக் கற்றுக்கொண்டாய்.'"

"அவர், அந்த senior manager-ஐ remove செய்து, என்னை manager-ஆக்கினார். நான் மீண்டும் rise ஆக ஆரம்பித்தேன். ஆனால் இப்போ , differently. நான் மட்டும் successful ஆகவில்லை, மற்றவர்களுக்கும் help செய்தேன். என் old employees-க்கு jobs தேடிக் கொடுத்தேன். என் competitor-களுக்கு கூட advice கொடுத்தேன்."

கருணாகரன் நிறுத்தினார். முரளி கண்ணீர் துடைத்துக் கொண்டான்.

"மாமா, அப்படியென்றால்... உங்கள் இப்போதைய peace, உங்கள் success-லிருந்து வரவில்லையா?"

"இல்லை முரளி," என்றார் கருணாகரன் அமைதியாக. "அது வருகிறது failure-ன் மதிப்பை புரிந்து கொண்டதிலிருந்து. humiliation-ல் patience-ஐ கற்றுக் கொண்டதிலிருந்து. loss-ல் ஒரு new beginning-ஐக் கண்டதிலிருந்து. நான் இப்போது wealthy-ஆக இருக்கிறேன். ஆனால் true wealth என்பது inner peace. அது கிடைக்க, நீங்கள் storms-ஐ சந்திக்க வேண்டும். storms teach you to anchor your soul deeply."

அவர் எழுந்து நின்று, ஆலமரத்தின் அடியில் ஒரு small plant-ஐச் சுட்டிக் காட்டினார்.

"இந்த small plant-ஐப் பார். இது இந்த பெரிய மரத்தின் நிழலில் வளருகிறது. sunlight very less. ஆனால் இது fight செய்கிறது. struggle செய்கிறது. இதன் roots deeper-ஆக போகின்றன. இப்படி ஒரு plant, desert-ல் வளரும் cactus-ஐப் போல strong ஆகிவிடும். easy life-ல் strong roots வளராது முரளி. strong roots grow only in darkness, under pressure."

"அதனால் தான், என் மகனே, துக்கம் நிறைந்த வாழ்க்கை சபிக்கப்பட்ட வாழ்க்கை அல்ல. அது ஒரு சோதிக்கப்பட்ட வாழ்க்கை. சோதிக்கப்பட்ட வாழ்க்கையே மிகவும் அழகானது, ஏனென்றால் அது நெருப்பை எதிர்கொண்டு தங்கமாக வெளிப்பட்டது."

முரளி புரிந்து கொண்டான். அவன் பார்வையில் ஒரு new respect.

அந்த வயதான மனிதர், அவர் சந்தித்த பல துன்பங்கள், அவை அவரை break செய்யவில்லை. அவை அவரை forge செய்தன. ஒரு rough stone-ஐ polished diamond-ஆக மாற்றியது.

கதையின் end-ல், true beauty என்பது perfection-ல் இல்லை, imperfection-ஐ embrace செய்து, அதிலிருந்து learn செய்யும் courage-ல்தான் இருக்கிறது என்பதைப் புரிந்து கொண்டான்.