இந்தியா பற்றிய பொது விளக்கம்

 

நிச்சயமாக. இந்தியா மற்றும் அதன் சுதந்திரப் போராட்டத்தில் முஸ்லிம்கள் ஆற்றிய முக்கிய பங்கிற்கு பற்றிய விரிவான விளக்கம் இதோ.

பகுதி 1: இந்தியா பற்றிய பொது விளக்கம்

இந்தியா, அதிகாரப்பூர்வமாக இந்தியக் குடியரசு, தெற்காசியாவில் அமைந்துள்ள ஒரு வளமான வரலாறு, பல்வகைப்பட்ட கலாச்சாரம் மற்றும் மிகப்பெரிய ஜனநாயகம் கொண்ட நாடாகும்.

அடிப்படைத் தகவல்கள்:

· தலைநகரம்: புது டெல்லி

· தேசிய மொழிகள்: இந்தி, ஆங்கிலம் (22 அங்கீகரிக்கப்பட்ட அரசு மொழிகள் உள்ளன)

· மக்கள் தொகை: 1.4 பில்லியனுக்கும் அதிகமான மக்கள் தொகை கொண்டு, இது உலகின் மிக அதிக மக்கள் தொகை கொண்ட நாடாகும்.

· பரப்பளவு: உலகின் 7வது பெரிய நாடு.

· அரசியல்: நாடாளுமன்ற ஜனநாயகம்.

· பொருளாதாரம்: உலகின் வேகமாக வளர்ந்து வரும் முக்கிய பொருளாதாரங்களில் ஒன்று.

முக்கிய அம்சங்கள்:

· பன்முகத்தன்மை: இந்தியா மொழி, சமயம், உணவு மற்றும் பழக்கவழக்கங்களில் கூடிய பன்முகத்தன்மை கொண்டது. இந்து, இசுலாம், கிறிஸ்தவம், சீக்கியம், பௌத்தம், சைனம் மற்றும் பல சமயங்களைச் சேர்ந்த மக்கள் வாழ்கின்றனர்.

· வரலாறு: சிந்துவெளி நாகரிகத்தில் இருந்து தொடங்கி, பல சாம்ராஜ்யங்கள் (மௌரிய, குப்தர், முகலாயர்), ஐரோப்பிய காலனித்துவம் (பிரிட்டிஷ் ஆட்சி) வரை செல்லும் செழுமையான வரலாற்றைக் கொண்டது.

· கலாச்சாரம்: இந்தியா தனது இசை (கர்னாடிக், இந்துஸ்தானி), நடனம் (பரதநாட்டியம், கதக், கதகளி போன்றவை), நுண்கலைகள், இலக்கியம் மற்றும் திரைப்படத் தொழிலுக்கு (பாலிவுட்) பிரபலமானது.

---

பகுதி 2: இந்திய சுதந்திரப் போராட்டத்தில் முஸ்லிம்களின் பங்கு

இந்தியாவின் சுதந்திரப் போராட்டம் ஒரு பலமுக, பலமத இயக்கம் ஆகும். முஸ்லிம்கள் இந்தப் போராட்டத்தில் முன்னணி, இடைநிலை மற்றும் தியாகிகளாக பங்கேற்றனர். அவர்களின் பங்களிப்பை பின்வரும் வகைகளில் பார்க்கலாம்:

1. கல்வி மற்றும் சமூக விழிப்புணர்வு இயக்கங்கள்:

· சர் சையது அகமது கான்: 19ம் நூற்றாண்டில், முஸ்லிம்களின் கல்வி மற்றும் சமூக முன்னேற்றத்திற்காக அலிகர் இயக்கத்தைத் தொடங்கினார். இது முஸ்லிம் சமூகத்தில் ஒரு புத்தெழுச்சியை ஏற்படுத்தியது, இது பின்னர் சுதந்திரப் போராட்டத்திற்கு வழிவகுத்தது.

· அகில இந்திய முஸ்லிம் லீக்: ஆரம்பத்தில் (1906ல் நிறுவப்பட்டது) இது முஸ்லிம் சமூகத்தின் நலன்களைப் பிரதிநிதித்துவப்படுத்துவதற்காக இருந்தாலும், பின்னர் அதன் கொள்கை மாறியது.

2. காங்கிரஸ் கட்சியின் மூலம் ஒத்துழைப்பு:

பல முக்கிய முஸ்லிம் தலைவர்கள் இந்திய தேசிய காங்கிரஸில் இணைந்து பணியாற்றினர்.

· மௌலானா அபுல் கலாம் ஆசாத்: இந்திய தேசிய காங்கிரஸின் தலைவராக (மிக இளம் வயதில்) பணியாற்றிய முக்கிய இஸ்லாமிய அறிஞர். அவர் ஒரு சக்திவாய்ந்த தேசியவாதியும், காந்திஜியின் நெருங்கிய நண்பருமாவார். "இந்தியா விடுதலை பெறும்" (India Wins Freedom) என்ற புத்தகத்தின் ஆசிரியர்.

· டாக்டர். முகமது இக்பால்: "சார்-எ-ஹிந்த்" (இந்தியாவின் கவி) என்று அழைக்கப்படும் இவர், "சார் ஜமீன்-எ-அப்ப்னா" ("சாஃபர், நம் இந்துஸ்தானை") போன்ற தேசபக்திக் கவிதைகளை எழுதி மக்களைத் தூண்டிவிட்டார். அவரது கவிதைகள் தேசிய ஒற்றுமைக்கு ஒரு சக்திவாய்ந்த குரலாக இருந்தன.

· ஹக்கிம் அஜ்மல் கான்: ஒரு மருத்துவர் மற்றும் காங்கிரஸின் மூத்த தலைவர். அவர் 1921ல் காங்கிரஸின் தலைவராகப் பணியாற்றினார்.

· ராபியா தேவி: ஒரு முஸ்லிம் பெண் தேசியவாதி, காங்கிரஸில் சேர்ந்து சுதந்திரப் போராட்டத்தில் பங்கேற்றார்.

3. எதிர்ப்பு மற்றும் புரட்சி இயக்கங்கள்:

· மௌலானா ஹசரத் மோகானி: ஒரு சக்திவாய்ந்த தேசியவாதி. 1921ல் காங்கிரஸ் அமர்வில் முதன்முறையாக "பூர்ண சுவராஜ்" (முழு சுதந்திரம்) தீர்மானத்தை முன்மொழிந்தவர்.

· அஷ்பாகுல்லா கான்: கäkÄ«பிர் சிங், ராம் பிரசாத் பிஸ்மில் போன்ற இந்து புரட்சியாளர்களுடன் இணைந்து பிரபலமான கakōரி ரயில் தாக்குதல் (1925) திட்டமிட்டு நிறைவேற்றியவர். இந்து-முஸ்லிம் ஒற்றுமைக்கு இவர் ஒரு சிறந்த எடுத்துக்காட்டு.

· பாரக்கத் அலி மற்றும் அஸ்ஃபாக் அலி: போராட்டங்களில் தீவிரமாக பங்கேற்றனர்.

· டாக்டர். சய்ஃப் உத்-தீன் கிச்சலூ: ஒரு தீவிர தேசியவாதி, பின்னர் வடமேற்கு எல்லைப்புற மாகாணத்தின் முதல் முதல்வரானார்.

· பேகம் ஹஸ்ரத் மகால் (அவதி அரசி): 1857 கிளர்ச்சியின் போது, பிரிட்டிஷாரை எதிர்த்து லக்னோவில் போராடி, ஒரு வீராங்கனையாக விளங்கினார்.

· பகதூர் ஷா ஜஃபர்: 1857 கிளர்ச்சியின் சின்னமாக இருந்த கடைசி முகலாய பேரரசர்.

4. குடிமை நடவடிக்கைகள்:

முஸ்லிம்கள் உப்பு சத்தியாகிரகம், வெளிநாட்டு துணி பகிஷ்காரம் போன்ற காந்தியஜியின் அகிம்சை இயக்கங்களில் முழுமையாக பங்கேற்றனர்.

முக்கியமான குறிப்பு:

இந்திய சுதந்திரப் போராட்டம் ஒரு ஒற்றை, ஒருமைப்பாடான இயக்கமாக இல்லை. முகமது அலி ஜின்னா தலைமையில் அகில இந்திய முஸ்லிம் லீக் போன்ற குழுக்கள், ஒரு தனி முஸ்லிம் நாடான பாகிஸ்தானை உருவாக்குவதற்கான இயக்கத்தை வலுப்படுத்தத் தொடங்கின. இது இறுதியில் 1947-ல் இந்தியப் பிரிவினைக்கு வழிவகுத்தது.

முடிவுரை: "இந்திய சுதந்திரப்போராட்டத்தில் முஸ்லிம்களின் பங்கு குறைவு" என்பது ஒரு தவறான கருத்து. மௌலானா ஆசாத் முதல் அஷ்பாகுல்லா கான் வரை, பல முஸ்லிம் தலைவர்கள் மற்றும் பொதுமக்கள் சுதந்திரத்திற்காக தங்கள் வாழ்க்கை, சுதந்திரம் மற்றும் சொத்துக்களை தியாகம் செய்தனர். அவர்களின் பங்களிப்பு இந்திய வரலாற்றின் ஒரு அங்கமாகும், மேலும் இந்தியாவின் பன்முகத்தன்மை மற்றும் ஒற்றுமையின் சக்தியை எடுத்துக்காட்டுகிறது.

நிச்சயமாக. இந்தியாவில் உள்ள மொழிகளின் எண்ணிக்கை ஒரு அறிவியல் கணக்கீடு அல்ல, ஏனெனில் "மொழி" மற்றும் "உபமொழி (dialect)" ஆகியவற்றுக்கிடையே ஒரு தெளிவான வரியை வரையவது மிகவும் சிக்கலானது. இருப்பினும், புள்ளிவிவரங்களின் அடிப்படையில் ஒரு தெளிவான படத்தை வழங்க முடியும்.

இந்தியாவில் உள்ள மொழிகளின் எண்ணிக்கையை பல்வேறு மட்டங்களில் புரிந்து கொள்ளலாம்:

1. அரசியலமைப்பால் அங்கீகரிக்கப்பட்ட மொழிகள்: 22

இந்திய அரசியலமைப்பின் எட்டாவது பட்டியலில் பட்டியலிடப்பட்டுள்ள 22 மொழிகள் தான் "அதிகாரப்பூர்வமாக அங்கீகரிக்கப்பட்டவை". இவை இந்தியாவின் பல்வேறு மாநிலங்களின் அரசு மொழிகளாகவும் உள்ளன.

அந்த 22 மொழிகள்:

1. அசாமியம் - அசாம்

2. வங்காளம் - மேற்கு வங்காளம், திரிபுரா

3. போடோ - அசாம்

4. டோக்ரி - ஜம்மு & காஷ்மீர்

5. குஜராத்தி - குஜராத், தாத்ரா & நகர் ஹவேலி, தாமன் & தியூ

6. இந்தி - வட இந்திய பல மாநிலங்களின் அரசு மொழி

7. கன்னடம் - கர்நாடகா

8. காஷ்மீரி - ஜம்மு & காஷ்மீர்

9. கொங்கணி - கோவா

10. மைதிலி - பீகார், ஜார்கண்ட்

11. மலையாளம் - கேரளா

12. மணிப்புரி - மணிப்பூர்

13. மராத்தி - மகாராஷ்டிரா

14. நேபாளி - சிக்கிம்

15. ஒடியா (ஒரியா) - ஒடிசா

16. பஞ்சாபி - பஞ்சாப்

17. சமஸ்கிருதம் - ஒரு பாரம்பரிய மொழி, புலம்பெயர் பேசுபவர்கள் குறைவு

18. சந்தாலி - ஜார்கண்ட்

19. சிந்தி - (புலம்பெயர் மொழி, முக்கியமாக குஜராத் & ராஜஸ்தானில்)

20. தமிழ் - தமிழ்நாடு, புதுச்சேரி

21. தெலுங்கு - ஆந்திரப் பிரதேசம், தெலுங்கானா

22. உருது - ஜம்மு & காஷ்மீர், தெலுங்கானா, உத்தரப்பிரதேசம், பீகார் போன்றவை

2. 2011 மக்கள் தொகை கணக்கெடுப்பின்படி தாய்மொழிகளின் எண்ணிக்கை: 19,569

இது ஒரு மிகப் பெரிய எண்ணிக்கை. இந்திய மக்கள் தொகை கணக்கெடுப்பு, மக்கள் தங்கள் தாய்மொழியாகக் கூறிக்கொள்ளும் ஒவ்வொரு மொழிப் பெயரையும் ("மாத்ருபாஷா") பதிவு செய்கிறது. 2011ஆம் ஆண்டு கணக்கெடுப்பில், இது 19,569 வெவ்வேறு பெயர்கள் அல்லது மொழி/உபமொழி அடையாளங்களைப் பதிவு செய்தது.

இந்த எண்ணிக்கையில் பல சிறிய பழங்குடி மொழிகள், உபமொழிகள் மற்றும் பிராந்திய வழக்குகள் அடங்கும்.

3. முக்கிய மொழிக் குடும்பங்கள்

இந்த மொழிகள் முக்கியமாக நான்கு பெரிய மொழிக் குடும்பங்களைச் சேர்ந்தவை:

1. இந்தோ-ஆரியன் குடும்பம்: வட இந்தியாவில் பெரும்பான்மையான மொழிகள். இந்தி, வங்காளம், மராத்தி, பஞ்சாபி, குஜராத்தி, ஒடியா போன்றவை.

2. திராவிட குடும்பம்: தென்னிந்தியாவில் பெரும்பான்மையான மொழிகள். தமிழ், தெலுங்கு, கன்னடம், மலையாளம் போன்றவை.

3. திபெத்தோ-பர்மிய குடும்பம்: வடகிழக்கு இந்தியாவின் மொழிகள். (எ.கா. போடோ, மணிப்புரி).

4. ஆஸ்திரோ-ஆசியட்டிக் குடும்பம்: கிழக்கு மற்றும் மத்திய இந்தியாவில் சில பழங்குடி மொழிகள். (எ.கா. சந்தாலி).

4. பேசும் பேரளவு பேசுபவர்கள்

· இந்தி (அதன் பல்வேறு உபமொழிகள் உட்பட) இந்தியாவில் அதிகம் பேசப்படும் மொழி. தோராயமாக 45% மக்கள் இதைத் தங்கள் தாய்மொழியாகக் கொண்டுள்ளனர்.

· தெலுங்கு, மராத்தி, தமிழ், வங்காளம், குஜராத்தி போன்ற மொழிகள் ஒவ்வொன்றும் 5 கோடிக்கும் அதிகமான பேசுபவர்களைக் கொண்டுள்ளன.

சுருக்கமாக:

· அதிகாரப்பூர்வமாக அங்கீகரிக்கப்பட்டவை: 22 மொழிகள்

· தனித்துவமான தாய்மொழி அடையாளங்கள் (கணக்கெடுப்பின்படி): ~19,500

· முக்கியமான மொழி குடும்பங்கள்: 4 (இந்தோ-ஆரியன், திராவிட, திபெத்தோ-பர்மிய, ஆஸ்திரோ-ஆசியட்டிக்)

இந்தியா உண்மையில் ஒரு மொழி பன்மை கொண்ட நாடாகும், அங்கு நூற்றுக்கணக்கான மொழிகள் வாழ்கின்றன மற்றும் வளர்ந்து வருகின்றன.